خبرآنلاین - یزدان سلحشور
این بحث از قبل بود که چرا مردم می‌روند سراغ شبکه‌های ماهواره‌ای، اما خب، زیاد جدی نبود همان بحث قدیمی همراه با مردم همگام با مسئولان بود یعنی مخاطبان‌گرامی تلویزیون ایران، از این هشت شبکه عزیز چشم‌پوشی نمی‌کردند بالاخره بحث برنامه کودک و عموپورنگ هم بود بحث فوتبال و 90 و عادل‌خان و عدالت اجتماعی و عمو فردوسی‌پور هم بود.
بعضی‌ها «نرگس» نگاه می‌کردند بعضی‌ها گل‌های دیگر را. بالاخره هر گلی یک بویی داشت. از مردم کوچه و بازار که می‌پرسیدی «دیشب چی خوردی؟» به شما نمی‌گفتند «برنج ویکتوریا، چای ویکتوریا» می‌پرسیدی «برای پسرت از هفت‌حوض چی خریدی؟» نمی‌گفتند «تی‌شرت سالوادور» و البته این تی‌شرت خیلی فرق دارد با پیراهن‌های سالوادور سال 58، که مردم بعد از دیدن فیلم «کودتای شیلی» و سکانس مرگ سالوادور آلنده برتن می‌کردند.
یک روزگاری بود (همین 14- 15 ماه قبل) که صبح می‌رفتی سر کار، همکارت خبر داشت توی سریال ایرانی شبکه سه، دیشب چه پیش آمده حتی می‌توانست از آخرین تحولات در ترکیب بازیگرهایی آن سریال آلمانی «کبرا 11» خبر بدهد. حالا اما، وقتی فیلمبردارها و صدابردارها و نورپردازها و گریمورهای تلویزیون، سر ضبط، دو دقیقه هم سرشان خلوت می‌شود، حرف‌شان درباره قبضه کردن صحنه توسط یک رقیب تازه پریده وسط میدان است: فارسی‌وان.
خب چرا؟ چون مجموعه‌های ارزان‌قیمت را دوبله شده عرضه می‌کند؟ این کار را که «شبکه جم» هم انجام می‌دهد با این همه طرفدار چندانی ندارد. تازه کیفیت مجموعههایش (مگر در دو مورد «فرار از زندان» و «24») بهتر از «فارسی‌وان» است. به خاطر این است که «فارسی‌وان» سانسور نمی‌کند؟
این شبکه که توی ممیزی تصویری، دست شبکه‌های عربستان سعودی را هم از پشت بسته! تنوع دارد؟ غیر از «فرار از زندان» و «24» که همه مجموعههایش (حتی «خانه مد») ملودرام‌اند! کیفیت مجموعههایش بهتر از مجموعه‌های ایرانی یا خارجی تلویزیون ایران است؟
همه می‌دانیم جواب این سؤال چیست، نمی‌دانیم؟! فیلم سینمایی هم که پخش نمی‌کند (در مقابل، تلویزیون ایران، آخرین فیلم‌های اکران آمریکا را به طور معمول، بعد از گذشت دو ماه از اکران اول‌شان نمایش می‌دهد) آیا پافشاری تلویزیون ایران بر نمایش نمادها، نشانه‌ها و رویکردهای مذهبی است که مخاطبان را سوق داده سمت فارسی‌وان؟ پس چرا این شبکه در سوگواری‌ها و اعیاد مذهبی، کاتولیک‌تر از پاپ است؟!
اصلاً این شبکه را می‌توان به عنوان یک شبکه تلویزیونی قبول کرد یعنی در همان قد و قواره‌ای که شبکه‌های «MBC» خودشان را جا انداختند؟ با این همه، تا به حال که برد با رقیب بوده، چرا؟ چرا مردم ترجیح می‌دهند به جای نگاه کردن «جومونگ 2» کره‌ای از تلویزیون ایران و با دوبله و صداگذاری خوب، بنشینند یک دعوای عروس و مادرشوهری را باز هم از کره‌جنوبی و البته با دوبله متوسط به پایین، از این شبکه نگاه کنند؟
«افسونگر» که نه دیگر مثل «ویکتوریا» (به قول یکی از کارشناسان محترم تلویزیون) شائبه «زنای ذهنی» دارد و نه مثل «دومین شانس» (که با نام «سفری دیگر» پخش می‌شود) شائبه «زنای چشمی». چرا مخاطبان، «افسون افسونگر» را به «تاوان» و «فاصله‌ها»ی ایرانی و حتی به «جومونگ 2» کره‌ای ترجیح می‌دهند؟ یا لااقل به همان میزان به آنها توجه می‌کنند؟
اگر این مجموعه از تلویزیون خودمان هم پخش می‌شد این‌قدر مشتری‌های پروپاقرص داشت؟ به نظر من، گیر قضیه در اعتمادسازی رقیب نیست در بی‌اعتمادسازی حبیب است!
تلویزیون ایران طی دهه‌ها نبود یک رقیب جدی (حتی آن موقع که مردم در تهران با تقویت آنتن و با تلویزیون‌های سیاه و سفید لامپی، برنامه‌های متفاوت کشورهای همسایه را نگاه می‌کردند) هرطور که خواست از نگره «گلوله ارتباطی» دوران «ژدانف» استفاده کرد و با این تصور که «پیام» یک گلوله است که فقط کافی است رو به سمت مخ مخاطب نشانه‌گیری شود، مخ همه را زد! و حالا که یک رقیب جدی نه با «سوپرمارکت اطلاعات» که با بقالی دومتر در دو متر ته بن‌بست، شیوه بیانی‌اش را طوری انتخاب کرده که به جای یک گلوله، چهار، پنج گلوله شلیک کند سمت مخ مخاطب، بازی را باخته.
آقایان، عزیزان، گرانقدران! این تازه اول قصه است. «فارسی‌وان» با بنیه‌ای ضعیف‌تر از «افغان تی‌وی»، آمده میدان را به دست گرفته اگر با یک شبکه تلویزیونی واقعی و تمام‌عیار روبه‌رو شوید چه می‌کنید؟ آن‌وقت فکر می‌کنم مخاطبان داخل کشور حتی گزارش زنده جام‌جهانی 2014 با صدای فردوسی‌پور را هم نگاه نکنند. از چنین روزی بترسیم و این‌قدر بر نگره ناکارآمد گلوله ارتباطی پافشاری نکنیم.
این بحث از قبل بود که چرا مردم می‌روند سراغ شبکه‌های ماهواره‌ای، اما خب، زیاد جدی نبود همان بحث قدیمی همراه با مردم همگام با مسئولان بود یعنی مخاطبان‌گرامی تلویزیون ایران، از این هشت شبکه عزیز چشم‌پوشی نمی‌کردند بالاخره بحث برنامه کودک و عموپورنگ هم بود بحث فوتبال و 90 و عادل‌خان و عدالت اجتماعی و عمو فردوسی‌پور هم بود.
بعضی‌ها «نرگس» نگاه می‌کردند بعضی‌ها گل‌های دیگر را. بالاخره هر گلی یک بویی داشت. از مردم کوچه و بازار که می‌پرسیدی «دیشب چی خوردی؟» به شما نمی‌گفتند «برنج ویکتوریا، چای ویکتوریا» می‌پرسیدی «برای پسرت از هفت‌حوض چی خریدی؟» نمی‌گفتند «تی‌شرت سالوادور» و البته این تی‌شرت خیلی فرق دارد با پیراهن‌های سالوادور سال 58، که مردم بعد از دیدن فیلم «کودتای شیلی» و سکانس مرگ سالوادور آلنده برتن می‌کردند.
یک روزگاری بود (همین 14- 15 ماه قبل) که صبح می‌رفتی سر کار، همکارت خبر داشت توی سریال ایرانی شبکه سه، دیشب چه پیش آمده حتی می‌توانست از آخرین تحولات در ترکیب بازیگرهایی آن سریال آلمانی «کبرا 11» خبر بدهد. حالا اما، وقتی فیلمبردارها و صدابردارها و نورپردازها و گریمورهای تلویزیون، سر ضبط، دو دقیقه هم سرشان خلوت می‌شود، حرف‌شان درباره قبضه کردن صحنه توسط یک رقیب تازه پریده وسط میدان است: فارسی‌وان.
خب چرا؟ چون مجموعه‌های ارزان‌قیمت را دوبله شده عرضه می‌کند؟ این کار را که «شبکه جم» هم انجام می‌دهد با این همه طرفدار چندانی ندارد. تازه کیفیت مجموعههایش (مگر در دو مورد «فرار از زندان» و «24») بهتر از «فارسی‌وان» است. به خاطر این است که «فارسی‌وان» سانسور نمی‌کند؟
این شبکه که توی ممیزی تصویری، دست شبکه‌های عربستان سعودی را هم از پشت بسته! تنوع دارد؟ غیر از «فرار از زندان» و «24» که همه مجموعههایش (حتی «خانه مد») ملودرام‌اند! کیفیت مجموعههایش بهتر از مجموعه‌های ایرانی یا خارجی تلویزیون ایران است؟
همه می‌دانیم جواب این سؤال چیست، نمی‌دانیم؟! فیلم سینمایی هم که پخش نمی‌کند (در مقابل، تلویزیون ایران، آخرین فیلم‌های اکران آمریکا را به طور معمول، بعد از گذشت دو ماه از اکران اول‌شان نمایش می‌دهد) آیا پافشاری تلویزیون ایران بر نمایش نمادها، نشانه‌ها و رویکردهای مذهبی است که مخاطبان را سوق داده سمت فارسی‌وان؟ پس چرا این شبکه در سوگواری‌ها و اعیاد مذهبی، کاتولیک‌تر از پاپ است؟!
اصلاً این شبکه را می‌توان به عنوان یک شبکه تلویزیونی قبول کرد یعنی در همان قد و قواره‌ای که شبکه‌های «MBC» خودشان را جا انداختند؟ با این همه، تا به حال که برد با رقیب بوده، چرا؟ چرا مردم ترجیح می‌دهند به جای نگاه کردن «جومونگ 2» کره‌ای از تلویزیون ایران و با دوبله و صداگذاری خوب، بنشینند یک دعوای عروس و مادرشوهری را باز هم از کره‌جنوبی و البته با دوبله متوسط به پایین، از این شبکه نگاه کنند؟
«افسونگر» که نه دیگر مثل «ویکتوریا» (به قول یکی از کارشناسان محترم تلویزیون) شائبه «زنای ذهنی» دارد و نه مثل «دومین شانس» (که با نام «سفری دیگر» پخش می‌شود) شائبه «زنای چشمی». چرا مخاطبان، «افسون افسونگر» را به «تاوان» و «فاصله‌ها»ی ایرانی و حتی به «جومونگ 2» کره‌ای ترجیح می‌دهند؟ یا لااقل به همان میزان به آنها توجه می‌کنند؟
اگر این مجموعه از تلویزیون خودمان هم پخش می‌شد این‌قدر مشتری‌های پروپاقرص داشت؟ به نظر من، گیر قضیه در اعتمادسازی رقیب نیست در بی‌اعتمادسازی حبیب است!
تلویزیون ایران طی دهه‌ها نبود یک رقیب جدی (حتی آن موقع که مردم در تهران با تقویت آنتن و با تلویزیون‌های سیاه و سفید لامپی، برنامه‌های متفاوت کشورهای همسایه را نگاه می‌کردند) هرطور که خواست از نگره «گلوله ارتباطی» دوران «ژدانف» استفاده کرد و با این تصور که «پیام» یک گلوله است که فقط کافی است رو به سمت مخ مخاطب نشانه‌گیری شود، مخ همه را زد! و حالا که یک رقیب جدی نه با «سوپرمارکت اطلاعات» که با بقالی دومتر در دو متر ته بن‌بست، شیوه بیانی‌اش را طوری انتخاب کرده که به جای یک گلوله، چهار، پنج گلوله شلیک کند سمت مخ مخاطب، بازی را باخته.
آقایان، عزیزان، گرانقدران! این تازه اول قصه است. «فارسی‌وان» با بنیه‌ای ضعیف‌تر از «افغان تی‌وی»، آمده میدان را به دست گرفته اگر با یک شبکه تلویزیونی واقعی و تمام‌عیار روبه‌رو شوید چه می‌کنید؟ آن‌وقت فکر می‌کنم مخاطبان داخل کشور حتی گزارش زنده جام‌جهانی 2014 با صدای فردوسی‌پور را هم نگاه نکنند. از چنین روزی بترسیم و این‌قدر بر نگره ناکارآمد گلوله ارتباطی پافشاری نکنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر